همه ی انگشتاش...

دلم قدر یه دنیا گرفته...

میخوام جایی باشم که هیچکس نباشه جز خودم و خدا 

یه جورایی یه حس افسردگی مزمن...

خسته م...

از بس بد بودم و باعث بدی تو شدم ...

که کارت به جایی برسه که بری بگی "حضوری"

وجودم زمستون تر از سیبری شده...

و سرم دااااغ تر از آتیشی که به دل دریا افتاد....

خدایا نجاتم بده ...

دارم کم میارم...