به وقت عشق

چقدر دلتنگ نوشتن بودم ... 

بدون ِ هیچ پیش فرضی ... بدون قصدی ... غرضی ... خطبه ای ... خطابه ای ... 

فقط همین که انگشتانم دکمه های کی بورد را لمس کند ، همین که صفحه ی خانه ی شیشه ای ام پیش رویم باز باشد ... 

همین که انقدر سکوت باشد که من باشم و من ... و صد البته خدای مهربانم برایم کافی ست ... 

سلام...

من برگشتم ...

نوشته های مرا از شمیم ِ عشق می خوانید :)

من به تنگ آمده ام از همه چیز...

به نفس نفس افتاده بود و با چهره ای کبود و تار و چشمانی که گودی زیرشان حکایت از نامردی های دوران می کرد خیره نگاهم میکرد...

دلم برایش سوخت...

دستی به شانه اش زدم و حالش را پرسیدم...

تا آمد حرفی بزند به سرفه افتادم و تلخی لبخندش کامم را تلخ کرد

 دهانش پر از بوی سیگار و دود بود....

به دستهایم نگاه می کرد.....

دلش برایم سوخت...

از گوشه ی چشمش قطره اشکی غلطید و روی صورتم افتاد...

نیمی از صورتم سیاه شد...

انگار که سیلی خورده باشم...

دلش برایم سوخت...

دیگر نه حرف زد ٬نه گریه کرد...

فقط ساکت ماند و خیره نگاهم کرد...

دلم برایش می سوزد...

+