سرگیجه

گیج ِ گیج شده اند این روزها مردمک چشم هایم ...  

انقدر که به تماشا نشسته اند این رژه های نا منظم سوژه ها را 

این یکی رد میشود ،  بعدی با هزار عشوه و ناز از راه می رسد ...

بعدی رد میشود ، قبلی برمیگردد و چشمک میزند ...

کاش لا اقل دستی داشتند برای قلم گرفتن ،و نوشتنِ آن چه که مات و مبهوتشان کرده ...

آنچه فکرشان را میپیچاند و میپیچاند و باز هم میپیچاند ....

دنیای جلوی مردمک چشمهایم پر جمعیت ترین دنیایی شده که میتوانم تصورش را بکنم ...

سوژه ها مدام یکی پس از دیگری از راه میرسند و روی هم تلنبار میشوند 

و هیچ دستی هم نیست یاری برساند ..

حتی شده به اندازه ی خطی نوشته ، شاید که یکی یکی محو شوند این سربازهای خوش نشین ...

بیچاره مردمک چشم هایم ... 

خدایا ، دستی برسان برای نوشتن ...

که حرفهایی هست که تنها گفتن حقشان را ادا نمیکند ؛

و نگفتنشان درد ی ست تحمل ناپذیر ... 

درست مثل سرگیجه ...