و من یتق الله یجعل له مخرجا ...

اینجا را گذاشته بودم برای روزهای خوب زندگی ام ... 

منتظر بودم سوت پایان دردهایم زده شود و از زمین تا آسمان را فرش لبخند پهن کنم و برایتان بنویسم از قلبی که لبریز از عشق و خوشحالی ست ؛ اصلا حواسم نبود به « و لقد خلقنا الانسان فی الکبد » !‌

حالا اما آمده ام بنویسم از تنهایی این روزهایم، از لحظاتی که مینشینم و از دیوار سفید روبه رویم میخواهم تمام اتفاقات گذشته را برایم بازخوانی کند...

به گلدانهای پشت پنجره میگویم برایم از روزهایی بگویند که صدای خنده هایم در این خانه می پیچید و چیزی از تلخی زهرآگین روزگار نمیدانستم...

راستش را بخواهید دلم برای خودم تنگ شده است. برای دختری که هر روز با انرژی فوق العاده اش خورشید را روشن می کرد و سهمگین ترین طوفان ها هم توان شکستن صبرش را نداشتند... 

دلم برای کسی تنگ شده است که برای هر چیزی که دلش میخواست داشته باشد می جنگید، از آن جنگ ها که حتی اگر هزار هزار بار شکست میخورد باز قد علم می کرد و تسلیم نمیشد ... 

فکرش را هم نمی کردم روزی بیاید که به تاریکی فکر کنم و برای چیزهایی که از دستشان دادم زانوی غم بغل بگیرم  اما امروز در اوج تنهایی می نشینم و برای تمااااام گذشته ام سوگواری میکنم ... 

عجیب دلم شکسته است و فقط امیدم به وعده ی کسی ست که خلف وعده نمی کند ... 

به قول #حامد_عسکری خدا لفظ آمده که « اگر بکن نکن های مرا رعایت کنی جایی که فکرش را هم نمیکنی به دادت می رسم و اگر به من توکل کنی به تنهایی برایت کفایت می کنم و عهده دار کارهایت خواهم شد و من برای هر چیزی اندازه ای قرار داده ام.»

پس ای که جز تو هیچ نیست و تنها تویی پروردگار آسمان ها و زمین و ای مهربان ترین مهربانان از تو می خواهم عهده دار من شوی که تویی تنها راهِ نجات ...

تنها امیدم تو بودی و هستی و خواهی بود ای فریاد رس فریاد خواهان که اگر اجابتم کنی هر آنچه درد است به لطف بدل می شود و هر‌ آنچه حال بد به بهترین حال تبدیل می شود... 

یا مقلب قلوب والابصار

حول حالنا الی احسن الحال ...

 

*به وقت هجده رمضان هزار و سیصد و نود و نه هجری شمسی