سَر ِ خط !

همه ی ما در زندگی گاهی به مسیر هایی قدم میگذاریم که آخر و عاقبتش اصلا خوب نیست ، حتی شاید خیلی هم بد باشد ،

ممکن است اولش فکر کرده باشیم نه ، این مسیر بهترین مسیری ست که من میتوانم از آن عبور کنم و به نهایت خوشبختی در زندگی ام برسم

امّا بالاخره یک جایی میرسد که با چهره ای تکیده برمیگردیم  و پشت ِ سرمان را نگاه میکنیم و از ته دل برای طی کردن بیهوده ی این راه

آه میکشیم ...

بالاخره همه مان یک جایی متوجه اشتباهمان میشویم ، بعضی آدمها همان اول راه متوجه میشوند و بر میگردند ...

بعضی ها میان راه ... عده ای هم آخر راه ... بعضی ها هم هستند ، با اینکه متوجه اشتباهشان میشوند ، اما بر نمیگردند ...

این آدم ها ، همان آدم هایی هستند که بعدها خواهند گفت " ما به خودمان ستم کردیم ! "

همه ی ما در زندگی یک مسیرهایی را اشتباه میرویم

ایرادی هم ندارد ، خب انسانیم و جایز الخطا ...

امّا مهم برگشتنمان است ، به صراط ِ مستقیم !

کاش همه همان ابتدای راه متوجه خطایمان شویم ، اما باز هم اگر اینطور نشد ، باید که برگردیم ...

با امیدمان به رحمت بی انتهای خداوند برگردیم ، این است که نا امیدی گناهی بزرگ است ، اگر نا امید باشیم

آنقدر می رویم و می رویم تا به تباهی میرسیم ...

+

خدایا چنان کن سرانجام ِ کار
                                    تو خشنود باشی و ما رستگار ...