من را بگذارید بمیرد به درک ....
آدمها را باید موقع سختی شناخت....
مثلا موقعی که هیچ از خودت نداری،ببینی باز هم پای تو می ایستد
هنوز سر ادعای خواستنت هست،تمااام زندگی اش را به پای تو میریزد؟
به تو و پیرهن تنت بله میگوید....
پای تو و عشقت می ایستد ،با کم و زیاد میسازد...با تمام زنانگی اش
مردانه برای تو میجنگد؟
وقتی حتی یک سرماخوردگی ساده داری با هر سرفه ی تو جان از بدنش خارج میشود
به خاطر تو صبوری میکند ؟
آدمها را باید موقع سختی شناخت....
مثل وقتهای بیماری...
وقتی مثل مار از درد به خودت میپیچی ...
باید ببینی ککش میگزد؟اصلا عین خیالش هست؟
یک شب از خوابش برای تو میزند؟
دستهایت را محکم میگیرد؟قربان صدقه ات میرود؟
نوازشت میکند؟به رویت لبخند میزند؟به تو مهربانی میکند....؟
درمان دردت میشود؟شبانه روز کنارت میماند؟
لیوانی آب دستت میدهد...؟
حرفهایش بوی عشق میدهد یا بی تفاوتی،
تنهایت میگذارد یا نه...
مثل پروانه دور سرت میگردد
یا کنج خلوتی مینشیند و در تلفن همراه غرق میشود...
شب با نوازشش میخوابی یا با نور صفحه ی تلفن همراهش؟
برایت تکیه گاه محکمی ست؟،وقتی نیست مدام زنگ میزند و سراغت را میگیرد؟
برایت مردانگی میکند ؟ کوه بلندی هست برایت در برابر همه ی سختی ها؟
دلش و فکرش و احساسش با توست یا فقط جسمش کنارت است؟
......
حرف زیاد است ولی
آدم ها را باید موقع سختی شناخت....
کارشناس پارت